دانلود تحقیق درمورد ورزش از چه زمان در ميان مردم رواج يافت؟

با دانلود تحقیق در مورد ورزش از چه زمان در ميان مردم رواج يافت؟ در خدمت شما عزیزان هستیم.این تحقیق ورزش از چه زمان در ميان مردم رواج يافت؟ را با فرمت word و قابل ویرایش و با قیمت بسیار مناسب برای شما قرار دادیم.جهت دانلود تحقیق ورزش از چه زمان در ميان مردم رواج يافت؟ ادامه مطالب را بخوانید.

نام فایل:تحقیق در مورد ورزش از چه زمان در ميان مردم رواج يافت؟

فرمت فایل:word و قابل ویرایش

تعداد صفحات فایل:17 صفحه

قسمتی از فایل:

 از آغاز تشكيل اجتماعات بشري ورزش نيز وجود داشته است. انسانهاي غارنشين براي محافظت از خانواده و يا خانه هاي مسكونيشان مجبور بودند كه با حيوانات وحشي و يا انسانهاي ديگر بجنگند. همين امر سبب شد كه اعضاي يك خانواده عارنشين، در هنگام فراغت با يكديگر به تمرين و ورزش بپردازند تا در صورت حمله حيوان و يا انسان متجاوزي آمادگي لازم را داشته باشند.

 با پيشرفت تمدن بشري و تشكيل اجتماعاتي در شهر كوچك، ارتشهايي براي دفاع از شهرها پديد آمدند. در اين زمان تمرينهاي وزرشهاي رزمي شكل منسجم منظم به خود گرفت و اهالي هر شهر و مخصوصا” جوانان، وظيفه داشتند كه در تمرينهاي ورزشي شركت كنند. در آثار باقيمانده از تمدنهاي باستاني سومر و بابل، نشانه هايي از ورزشهاي گوناگون وجود دارد. در مصر باستان هم انواع مختلف ورزش وجود داشته است. تصاويري كه بر روي ديوارهاي مقبره هاي فرعونهاي مصر باقيمانده، نشان مي‌دهند كه از 3400 سال قبل از ميلاد، مردم مصر به بازيهاي مختلف ورزشي      علاقه مند بوده‌اند.

معمولا” اقوام مختلف و مردم هر تمدني ورزشهاي خاص خود را داشتند. در تمدن جزيره كرت، نمايش شگفت انگيز رقص بر روي شاخهاي گاو جمعيت زيادي را به خود جلب مي‌كرد. ورزشهاي رزمي با اوج گرفتن سه تمدن بزرگ ايران، يونان و روم نظم تازه‌اي يافت.

ورزش در ايران باستان چگونه بود؟

ايرانيان از قديم الايام به پرورش بدن اهميت مي‌دادند و ورزش را امري ضروري مي‌دانستند. در دو كتاب مذهبي ايرانيان باستان، يعني كتاب اوسـتا ومينو خرد پهلوي درباره نيرومندي جسم انساني بحث شده وازمردم خـواسـته شده كه تربيت جسم را با پرورش روح هماهنگ سازند و قوت بدن را وسيله خدمت به ديگران نمايند. قديمي‌ترين تربيت ملي و اجتماعي ايرانيان را مي‌توان تربيت رادمردي يا پهلواني و قهرماني دانست.

در ايران باستان مهمترين بخش تربيت نوجوانان ورزشهاي رزمي بود. نوجوانان بتدريج با اسبدواني، ارابه راني، چوگان بازي، دو و زورآزمايي آشنا مي‌شدند. گزنفون ( 427 تا 354 قبل از ميلاد )‌ سردار و مورخ يوناني ضمن تاكيد بر اين نكته كه ايرانيان براي اين ورزشها اهميت خاصي قائل مي‌شدند، از « سحرخيزي» نوجوانان ورزشكار ايراني سخن مي‌گويد. استرابون ( 63 قبل از ميلاد تا 20 بعد از ميلاد) مورخ يوناني تصريح مي‌كند كه در ميدانهاي ورزش، جوانان را پيش از برآمدن آفتاب با صداي شيپور حاضرباش از خواب بيدار مي‌كردند. سپس جوانان به گروههاي پنجاه نفري تقسيم و براي انجام برنامه‌هاي پرورشي آماده مي‌شدند.